Οι παιδικές φοβίες είναι, όπως οι φοβίες των ενηλίκων φυσική αντίδραση του οργανισμού στο στρες.

Ναι τα παιδιά έχουν στρες. Οι ορμόνες που κατακλύζουν τον οργανισμό και το μυαλό τους από μία ηλικία και μετά είναι αρκετές να τους προκαλέσουν μεγάλη σύγχυση. Η φυσιολογία του εγκεφάλου τους αλλάζει με την ηλικία, αλλάζει συνεχώς, δημιουργούνται καινούργιες νοητικές, γνωστικές, συναισθηματικές αλλά και βιολογικές δεξιότητες που αδυνατούν να τις χειριστούν και, έτσι τους δημιουργείται το στρες.

Από τους 18 μήνες και πάνω όπου τα παιδιά έχουν όλο και μεγαλύτερη επίγνωση του περιβάλλοντός τους αρχίζουν και αντιλαμβάνονται πράγματα και καταστάσεις, και είτε τα ενστερνίζονται είτε όχι. Τότε είναι που αυτά που φοβούνται γίνονται όλο και πιο απτά. Οι φοβίες τους συνδέονται κυρίως με πράγματα και καταστάσεις που βιώνουν, και έχουν δει στο περιβάλλον τους, όπως για παράδειγμα μπορεί στη γειτονιά να ζει ένα μεγάλο σκυλί που συνεχώς γαυγίζει και τρομάζει το παιδί και, έτσι το παιδί να αναπτύξει φοβία για τα μεγάλα σκυλιά.

Οι φοβίες επίσης μπορούν να είναι αποτέλεσμα μίμησης από κάτι που το παιδί έχει δει στο περιβάλλον του, ή έχει μεταδοθεί από τον γονιό προς το παιδί (πχ ο γονιός έχει φοβία με τις βελόνες και έτσι το παιδί αποκτά άρνηση να κάτσει για εμβόλιο ή αιματολογικές εξετάσεις).

Είδη παιδικών φοβιών:

-Άγχος αποχωρισμού.

Πρόκειται για έντονο άγχος και φόβο του παιδιού να αφήσει τον γονέα. Εμφανίζεται περίπου στους 18 μήνες μέχρι 3 έτη.

-Ζώα

Πολλοί παιδικοί φόβοι συνδέονται με ζώα ή ζωύφια όπως μέλισσες, αράχνες και σκυλιά. Αναπτύσσονται είτε απο αρνητικές εμπειρίες από το περιβάλλον ή μέσω παραμυθιών και τηλεόρασης.

-Διάφορους δυνατούς ήχους ή αντικείμενα.

Ήχοι όπως το κουδούνι της εξώπορτας, το μίξερ ή οι αστραπές σε καταιγίδα.

Ο τρόπος αντιμετώπισης έχει σημασία

Οι περισσότεροι παιδικοί φόβοι είναι παροδικοί και φεύγουν με την ωρίμανση του παιδιού (συνήθως εξαφανίζονται μετά τα 3 έτη. Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να ξεπεράσει τις φοβίες αυτές με υγιείς τρόπους, ώστε να μη “κουβαλήσουν” αυτή τη συναισθηματική κατάσταση για πολύ καιρό.

-Συζητούμε με το παιδί για τη φοβία, με ενσυναίσθηση, κατανόηση και αγάπη.

-Προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε τον φόβο του μαζί του, με λογικά επιχειρήματα και συζήτηση.

-Δε κοροϊδεύουμε ή υποτιμούμε τον φόβο. Ότι και να είναι, είναι σημαντικός για το παιδί καθώς το έχει ταράξει.

-Αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας. Δε πανικοβαλλόμαστε αλλά, προσπαθούμε να είμαστε ψύχραιμοι και να ξεπεράσουμε μαζί τους και τα δικά μας ζητήματα.