Πρέπει να ομολογήσω πως γράφοντας αυτό το άρθρο συγκινήθηκα αρκετές φορές. Είναι ένα ζήτημα το οποίο συζητώ και προωθώ στους ασθενείς αλλά και φίλους συνεχώς. Δυστυχώς όμως οι ενήλικες έχουν μεγαλώσει και έχουν ξεχάσει να είναι παιδιά. Κι όμως, αν θυμηθούμε πώς ήμασταν, πώς ζούσαμε ως παιδιά, θα ζήσουμε πολύ πιο ευτυχισμένοι σαν ενήλικες. Δε λέω να μείνουμε πάντα παιδιά, σαν τον Πίτερ Παν, αλλά να μην σοβαρευτούμε και τόσο, που θα χάσουμε το νόημα της ζωής. Ειδικά από τότε που έκανα κι εγώ παιδί, πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρώ συμπεριφορές και λόγους που την κάνουν να γελά έτσι με την καρδιά της. Είναι τόσο απλά αυτά που κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο. Γιατί να μην είναι έτσι και ο ενήλικας, αναρωτήθηκα. Γιατί να ψάχνουμε τόσο μεγάλους, σοβαρούς και περίπλοκους τρόπους για να νιώσουμε λίγο χαρούμενοι; Πολλά έχουμε να διδαχθούμε από τα παιδιά και, όσοι τα έχουμε και σπίτι μας είμαστε στην προνομιακή θέση να έχουμε πρώτο τραπέζι πίστα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση της κόρης μου όταν είχε πιάσει στα χέρια της πρώτη φορά ένα φύλλο δέντρου! Ήταν περίπου 18 μηνών. Ήταν φθινόπωρο, και αυτό ήταν ένα καφετί φύλλο σφενδάμου που είχαμε βρει σε μία βόλτα μας στο πάρκο, μαζί με χιλιάδες άλλα που είχανε πέσει από τα δέντρα. Το πήρε στα χέρια της, και το κοιτούσε λες και ήτανε διαμάντι. Φυσικά έχουμε ξαναβρεί φύλλα στις βόλτες μας αλλά ποτέ δεν είχε ξαναασχοληθεί μαζί τους μέχρι τότε. Το έπιασε, άρχισε να γελάει, το έριξε κάτω, το ξανασήκωσε, μιλήσαμε για το σχήμα του για το χρώμα του, για το πώς αυτή την εποχή πέφτει από τα δέντρα και στο τέλος, επειδή της άρεσε τόσο πολύ το δώσαμε δώρο στον μπαμπά μας γυρνώντας σπίτι.

Λοιπόν αυτό το γεγονός ήταν το αποκορύφωμα της ημέρας της κόρης μου, και το δικό μου και του πατέρα της πρέπει να πω. Τί μας διδάσκει όμως αυτή η ιστορία; Τα παιδιά μπορούν να ευχαριστηθούν με τόσο λίγα και απλά πράγματα που, αν κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε, θα αισθανθούμε πολύ άσχημα αν συγκριθούμε μαζί τους. Σίγουρα ένας ενήλικας δε μπορεί να τρελαθεί από τη χαρά του με ένα φθινοπωρινό φύλλο που έπεσε από το δέντρο. Το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, δεν είναι καινούριο για εμάς και ως γνωστόν, βοηθά κάτι που είναι καινούριο για να εντυπωσιάσει κάποιον. Αυτό όμως θα μπορούσε να μας κάνει να αναρωτηθούμε. Πόσο έχουμε συνηθίσει τον περίγυρό μας που πλέον μας είναι συνηθισμένος και δεδομένος; Η ομορφιά βρίσκεται παντού, εμείς όμως είμαστε πολύ πολυάσχολοι για να την δούμε. Αυτό το πάρκο με τα φύλλα το έχω χιλιοφωτογραφίσει από τότε που έστρεψε την προσοχή της σε αυτό η κόρη μου γιατί, ομολογουμένως, παρατηρώ πλέον πόσο όμορφο ένα πάρκο γεμάτο με καφετί, χρυσά και κίτρινα φύλλα είναι. Είναι ένα τοπίο σε μία αστική κοινωνία που δεν είχα προσέξει, ενώ είχα περάσει πάρα πολλές φορές και που πλέον περνάω και ηρεμεί η ψυχή μου. Πόσες φορές κοιτάξαμε τον άντρα μας και σκεφτήκαμε πόσο τον αγαπάμε; Ή τη μάνα μας; Η το σπίτι μας; Ένα σπίτι ή ένας σύζυγος με τον οποίο ζούμε μαζί πολλά χρόνια, το/τον βλέπουμε κάθε μέρα και έχουμε συνηθίσει, έχουμε κακές στιγμές μέσα/μαζί του και όλο αυτό το/τον έχει διαβρώσει στα μάτια μας. Τα παιδιά όμως όταν κοιτούν τους γονείς τους (ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά) μόνο αγάπη σκέφτονται και τίποτε άλλο.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μια άκρη (όσο καλύτερα μπορούμε) τα προβλήματα και τις έγνοιες μας και να πάρουμε μία ανάσα. Να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπει ένα παιδί: όμορφο και γεμάτο εξερευνήσεις. Γιατί έτσι είναι ο κόσμος. Εμείς οι ενήλικες τον “σνομπάρουμ娔. Όταν ένας ενήλικας ζει στον ένα κόσμο το παιδί ζει μαζί με τον κόσμο.

2. Είναι καλό να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας

Σίγουρα κάτι που βλέπουμε στα παιδιά είναι ότι δεν έχουν ποτέ αναστολές στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Κλαίνε, τσιρίζουν, γελάνε, γκρινιάζουν, όποτε και όταν το νιώσουν. Σίγουρα στα μικρότερα παιδιά ειδικά υπάρχει και το στοιχείο της υπερβολής αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιο παιδί που να μην κλάψει όταν λυπηθεί, ή ένα παιδί να γελάσει όταν χαρεί για κάτι.

Πώς διαφέρει σε αυτό ο ενήλικας; Στα πάντα. Ένα πολύ συχνό φαινόμενο σε ανθρώπους που έρχονται να με δουν είναι πως καταπιέζουν τα συναισθήματά τους και πρέπει να δουλέψουμε επάνω στο να αισθανθούν άνετα στο να τα εκφράσουν στο περιβάλλον τους. Να βρουν τον κατάλληλο τρόπο να εκφραστούν, τις συνθήκες, το θάρρος. Αναπτύσσουν ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως χρόνιοι πονοκέφαλοι, αυπνίες, κρίσεις πανικού κτλ, πολλά από τα οποία οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην καταπίεση των συναισθημάτων. Στον καθένα οι λόγοι είναι διαφορετικοί αλλά συνήθως το περιβάλλον μας ή οι συνθήκες που έχουμε ζήσει και ζούμε μας κάνουν να φοβόμαστε να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματα και τα θέλω μας. Όταν όμως αδυνατούμε να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, αδυνατούμε και να ζήσουμε όπως θέλουμε. Εκτός του ότι αυτό είναι κρίμα, δε βοηθά και στην ποιότητα της ζωής μας. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, υπάρχουν επιπτώσεις όταν κάποιος άνθρωπος καταπιέζεται τόσο.

Αυτό λοιπόν που θα μπορούσαμε να μάθουμε από τα παιδιά σε αυτό το σημείο είναι, προσαρμόζοντας στην ηλικία και τις συνθήκες ζωής μας, να ζήσουμε με λιγότερο συναισθηματική καταπίεση. Ας μη φοβόμαστε τόσο να διεκδικούμε αυτό που έχουμε ανάγκη.

3. Να μην κρίνουμε

Website: https://www.feelingblueberry.com/